“Een mini pelgrimage met mijn paard Dögun, iets waar ik al heel lang naar uitkeek en steeds dringerder leek te worden. Ik zag het als een geschenk voor haar en mij. Maar ook als een manier om me bezig te houden met ‘the present’.

Want ja, ik deed deze tocht met een 30-jarig paard, niet evident. Er is een nieuwe periode aangebroken, want ik kan niet meer op haar rijden. Thuis zie ik mijn kinderen groot worden, mezelf ouder. Dat zijn de kaarten van mijn leven nu.

Hoe ga ik om met de eindigheid van het leven, het ouder worden? Van Dögun en van mij …. Wat wil ik nog met haar bereiken? Hoe kan ik mijn dromen zichtbaar laten worden en zichtbaar laten blijven in mijn leven?

Enkel door op pad te gaan en soms ervan af te wijken (wordt vervolgd).”